Pycha oddala mnie od CIEBIE… Drukuj
Wpisany przez TOMASZ32-VAD   
wtorek, 17 lutego 2015 11:24

Kiedy Jezus przybył do swojego rodzinnego miasta, to zapewne wielu mieszkańców Nazaretu przyglądało Mu się z wielką uwagą. Nie był to już bowiem ten sam zwykły cieśla. Syn Maryi, którego znali od dzieciństwa. Przecież od wielu już miesięcy docierała do nich wieść, ze ich krewny, kuzyn stał się sławnym Nauczycielem i cudotwórcą! Teraz na własne oczy ujrzeli, jak kroczy ulicami w otoczeniu swoich uczniów. A to oznaczało, że Jezus dla wielu stał się prawdziwym Mistrzem. Kiedy nastał szabat i Chrystus wygłosił w nazaretańskiej synagodze swoją naukę, mieszkańcy miasta zwrócili uwagę na głębie Jego słów, ale zaintrygowało ich coś innego. Pytali mianowicie: skąd On ma tę mądrość!? Przecież wychowywał się razem z nimi. W jaki sposób może On czynić cuda? Przecież to niemożliwe, by On naprawdę był kimś wielkim! Te pytania i opinie były wyrazem oczywistego dystansu i nieufności, z jaką przyjęli Jezusa mieszkańcy Nazaretu.

 

To wydarzenie pokazuje, że dla wielu ludzi czymś absolutnie najważniejszym jest przekonanie o swojej wielkości. Są gotowi poświęcić bardzo wiele, byle żyć w mniemaniu, że ich nikt w niczym nie przewyższa. Krewni, znajomi i dawni sąsiedzi Jezusa na pewno poszukiwali odpowiedzi na wiele pytań dotyczących ich poważnych życiowych problemów. Na pewno wielu z nich zmagało się z rożnymi chorobami. Ale kiedy przyszedł Ktoś, kto posiadał niespotykaną mądrość i moc uzdrawiania, to świadomie Go odrzucili. Dlaczego? Właśnie z powodu pychy. Bo na to nie mogli się zdobyć, żeby uznać wielkość Jezusa. Mówili zapewne: On miałby nas pouczać? Leczyć? To znaczy, że jest od nas kimś potężniejszym? Przecież tyle lat żył z nami. Jak więc mógłby być teraz kimś od nas większym? Jak potężną mocą może być ludzka pycha. Ona sprawia, ze człowiek będzie wolał trwać w cierpieniu, a nie poprosi o pomoc.

 

Popatrzmy na mieszkańców Nazaretu. Nawet cierpienie ich bliskich, chorych, starców, małych dzieci, niewidomych, trędowatych nie skłoniło ich, by poprosić Jezusa o uzdrowienie. A przecież dochodziły ich wieści, że Chrystus naprawdę leczy. Słyszeli o tym, ale zapewne powtarzali: już ja tam Go o nic prosić nie będę. Wolę cierpieć ją sam, niech cierpi moja matka, moje dziecko, ale do sąsiada, Syna cieśli nie pójdę! On tam dla mnie żadnym mistrzem nie jest. To jest wielka tajemnica człowieka. Jego pycha i duma nie pozwala mu skłonić głowy, nawet gdyby to miało odmienić na lepsze jego życie. Ileż to razy rozmawia się z ludźmi, którzy się rozwiedli i ta ich decyzja była szokiem i wstrząsem dla ich małych dzieci. Pamiętam takie małżeństwo zdecydowane na rozwód, z którym rozmawiałem mówiąc im: przecież wasza córka będzie tę ranę waszego rozstania nosiła w sercu przez całe swoje życie! „Wiemy” – padła odpowiedź. Będzie jej trudniej w przyszłości stworzyć szczęśliwą rodzinę. „I to też wiemy” – przyznali oboje. Przecież wystarczyłoby może kilka pokornych rozmów, może wspólny wyjazd na weekendowe rekolekcje, a małżeństwo można było jeszcze uratować. Gdybyście spróbowali wykrztusić słowo „PRZEPRASZAM”, gdybyście uznali, że popełniliście błąd, że małżeństwa trzeba się pokornie uczyć, wszystko mogłoby się jeszcze odwrócić. Nic to nie dało – dlaczego – gdyż oboje patrzyli tylko na ziemię, mieli wilgotne oczy… Cały czas jednak obwiniali się nawzajem, było można zobaczyć w nich upór, który mówił: JA NIE USTĄPIĘ, JA NIE ODPUSZCZĘ!

 

Kochani! Jak potężną siłą jest pycha, jak bardzo odcina rozsądek, zniewala człowieka, wprowadza go w życiowe tragedie. Ilu ludzi cierpi z powodu popełnionych przed laty grzechów, czy braku przebaczenia, czy braku ustąpienia! I ani antydepresyjne pigułki, ani pomoc psychologów, ani tysiące pełnych złośliwości antykościelnych rozmów, ani setne krzyżowanie Jezusa w Twoim życiu – NIE to NIC nie pomoże zagłuszyć wyrzutów twojego sumienia! Gdzieś w głębi serca może wiesz, że wyznanie win w konfesjonale, zdrady, aborcji, wieloletniego odrzucenia Boga, przyniosłoby ogromną ulgę! Zakończyłoby bezsenne noce, przyniosło pokój serca! Ale zaraz pojawia się pycha: ja mam uklęknąć przed księdzem!? Mam się jemu spowiadać!? A czy on jest lepszy ode mnie!? Zobacz jak często nowe życie, wyjście z piekła wyrzutów sumienia jest dosłownie na wyciągnięcie ręki, ale pycha nie pozwala uwolnić się z wewnętrznej rozpaczy i zabija dalej….

 

 

AUTOR: O. Dominik

 

 

ŹRÓDŁO: