III Niedziela Wielkiego Postu, Rok C

Wj 3, 1-8a. 13-15; Ps 103 (102), 1-2. 3-4. 6-7. 8 i 11 (R.: por. 8a); 1 Kor 10, 1-6. 10-12; Mt 4, 17; Łk 13, 1-9

Zamknięta postawa człowieka jest groźniejszą chorobą duszy niż słabości przejawiające się w różnych grzechach i upadkach. Ona też będzie najmocniej napiętnowana w dniu sądu. Ludzie „nieużyteczni”, tzn. nie żyjący dla innych, zostaną przez Boga odrzuceni, wycięci jak nieurodzajna figa. Chrystus wzywa do nawrócenia. Na czym ten proces polega? Na wyzwoleniu tkwiącej w człowieku siły twórczej. Tworzenie daje człowiekowi szczęście. Obserwujemy to na każdym kroku. Twórczość jest ściśle związana z dobrem, a radość twórcy zmierza do uszczęśliwienia innych. Prawdziwa twórczość otwiera człowieka na innych. Człowiek chce się podzielić z kimś swoją radością tworzenia.

II Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Mi 7, 14-15. 18-20; Ps 103, 1-4. 9-12; Łk 15, 18; Łk 15, 1-3. 11-32

Chociaż fragment ten nosi tytuł Syn marnotrawny, to często nazywany jest też fragmentem o Ojcu miłosiernym. Jezus pragnie, abyśmy właśnie na nie zwrócili dzisiaj uwagę. Zazwyczaj dusze sobie przypisują postawę marnotrawnego syna. To roztrwonienie majątku, to niezwykłe poniżenie, wręcz upodlenie, jakie zaznał tenże syn z własnego wyboru, jest w pewnym sensie zrozumiałe przez nas, jednak nie do końca się z tym utożsamiamy. Dlatego też, gdy wraca on do ojca i jest przyjęty z niesamowitą otwartością, miłością i miłosierdziem przez niego.

II Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Rdz 37,3-4.12-13a.17b-28; Ps 105,16-21; J 3,16; Mt 21,33-43.45-46

Winnica w przypowieściach obrazuje Izrael. Stosunek do Jezusa podzielił ten kraj na tych, którzy w Niego uwierzyli, i tych, którzy Go odrzucili, najpierw potępiali, potem postanowili go zatrzymać i zabić. Wierzący w Jezusa będą bardzo potrzebni po upadku autorytetu tych ludzi, którzy teraz uważają się za przywódców religijnych Izraela, a zostali wyznaczeni przez Boga jedynie na nadzorców Jego winnicy.

II Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Jr 17,5-10; Ps 1,1-4.6; Łk 8,15; Łk 16,19-31

U bram pałacu bogacza leżał żebrak imieniem Łazarz. Nie miał przyjaciół, dalekie mu były towarzyskie spotkania i wystawne uczty, jakie miały miejsce w domu bogacza. Jego jedynymi towarzyszami były psy, które lizały jego wrzody. Sytuacja jego była, więc bardzo trudna. nie poszedł on na łono Abrahama, tylko, dlatego, że był ubogi. Jezus nie chce twierdzić, że wszyscy ubodzy dostaną się do nieba. Istotna jest tutaj, bowiem postawa Łazarza wobec jego trudnej sytuacji. Otóż nie mamy z jego strony ani słowa buntu wobec Boga za jego biedę. Nie rozpacza on, ani nie przeklina Pana, za to, że nie uczynił go tak majętnym, jak bogacza. Nie porównywał się z bogaczem, nie miał wygórowanych ambicji i niemożliwych do realizacji pragnień.

II Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Jr 18,18-20; Ps 31,5-6.15-16; J 8,12b; Mt 20,17-28

Chrystus już trzeci raz mówi o swojej coraz bliższej śmierci i zmartwychwstaniu. To co zapowiada staje się w odbiorze uczniów nieuniknione. Dlatego budzi smutek, niezrozumienie, rodzi pytania o przyszłość i konsekwencje Jego śmierci dla uczniów. Łatwiej można zrozumieć zapowiadaną śmierć, trudniej zmartwychwstanie.

II Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Iz 1, 10. 16-20; Ps 50 (49), 8-9. 16bc-17. 21 i 23 (R.: por. 23b); Ez 18, 31; Mt 23, 1-12

W Jerozolimie, krótko przed aresztowaniem Jezusa, najpierw saduceusze, a potem faryzeusze próbowali podważyć Jego autorytet wobec tłumów, zadając podstępne pytania. Jedni i drudzy zamilkli, słysząc Jego odpowiedzi. Jezus postanowił ostrzec przed nimi swoich uczniów i innych ludzi.

II Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

1 P 5, 1-4; Ps 23 (22), 1-2a. 2b-3. 4. 5. 6 (R.: por. 1); Mt 16, 18; Mt 16, 13-19

Wiara Piotra przekroczyła próg naturalnego poznania, stał się od tego czasu niewzruszonym strażnikiem wiary i przekonania, że Jezus jest Synem tego Boga, którego znał od dzieciństwa, któremu zaufał, do którego się modlił. Wiara, że Jezus jest Mesjaszem i Synem Bożym stanie się fundamentem Kościoła Bożego. Tego przekonania i tej wiary nie podważy żaden przeciwnik.

II Niedziela Wielkiego Postu, Rok C

Rdz 15, 5-12. 17-18; Ps 27 (26), 1. 7-8a. 8b-9abc. 13-14 (R.: 1a); Flp 3, 17 – 4, 1 lub Flp 3, 20 – 4, 1; por. Mt 17, 7; Łk 9, 28b-36

Dziś wchodzimy wraz z apostołami na górę Tabor. Robimy to, aby uświadomić sobie, że wydarzenia sprzed dwóch tysięcy lat mają konsekwencje także dla nas. Kiedy patrzymy na nią z perspektywy dwóch tysięcy lat, musimy sobie uświadomić pewne ponadczasowe prawdy. Czego uczy Przemienienie Pańskie?

I Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Pwt 26, 16-19; Ps 119 (118), 1-2. 4-5. 7-8 (R.: por. 1); 2 Kor 6, 2b; Mt 5, 43-48

Jezus przyszedł po to, by to przykazanie ukazać nam w nowy sposób. On prosi, abyśmy na wzór Boga kochali miłością doskonałą. Miłością nieograniczającą się tylko do naszych bliskich, do tych, od których doświadczamy miłości. Wskazuje ją nam wszystkim. Sensem tego fragmentu Ewangelii nie jest miłość nieprzyjaciół. Sensem jest miłość ze względu na Boga. Mamy kochać wszystkich, nawet tych, od których zaznajemy zła, bo Bóg ich kocha. Oni są Jego dziećmi. Kochamy Boga i nie chcemy, aby od nas zaznawał smutku.

I Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Est (Wlg) 14, 1. 3-5. 12-14; Ps 138 (137), 1-2a. 2bc-3. 7c-8 (R.: por. 3a); Ps 51, 12a. 14a; Mt 7, 7-12

Jeśli to, o co prosimy jest dobre i służy zbawieniu, nasza prośba zostanie wysłuchana. Natomiast, kiedy Bóg będzie miał inne plany, to uczyni tak, aby w zamian za to, otrzymać coś cenniejszego, coś, co prawdziwie posłuży do zbawienia. Bóg patrzy na nas, jako na takie maleństwa, które nieudolnie coś czynią, nie radzą sobie. Jeśli trwamy w swej modlitwie i próbujemy wytrwać w dobrym, Bóg w przypływie wielkiej czułości i tkliwości obdarza nas tym, o co prosiliśmy dając przy tym o wiele więcej, bowiem udziela nam swej łaski i swego błogosławieństwa miłości.

I Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Jon 3, 1-10; Ps 51 (50), 3-4. 12-13. 18-19 (R.: por. 19); Jl 2, 13; Łk 11, 29-32

Czasem nie słuchamy tego głosu sumienia, bo jest to nam nie na rękę. Jednak wiemy dobrze, jak należałoby postąpić. Jezus dając wzór postępowania oczekuje czytelności naszych postaw, nie uznaje kompromisów. Natomiast zawsze mówi o konieczności zadeklarowania się, za czym się jest, co się wyznaje. Dzisiaj również uświadamia nam, iż brak jasności, klarowności w życiu, sprawia, iż nie idziemy z Jezusem, ale w innym kierunku. On mówi dobitniej - jesteśmy przeciwko Niemu.