Biblia ma żywy związek z rzeczywistością świata ludzkiego: powstawała powoli i w trudzie, w twórczej pracy żywych i wolnych ludzi, jak każde wielkie dzieło ludzkiego ducha. Logiczną konsekwencją tego faktu jest to, że czytanie Biblii i zapoznawanie się z jej treścią ma takie same znamiona: wymaga przygotowania, odbywa się w trudzie, rodzi niepewności. Przeświadczenie, że Duch Święty pomaga czytelnikowi Pisma św., w niczym nie zmienia faktu, że Biblię można z korzyścią czytać tylko wtedy, gdy wraz z umiejętnością czytania osiągnęło się pewną dojrzałość do interpretacji jej treści. Dojrzałość taka może być zasadniczo brana pod uwagę tylko u ludzi, którzy poza Biblią czytają i inne książki. Nie znaczy to oczywiście, by wymagało się od nich wyrobionego gustu literackiego, ale jeśli Biblia będąc księgą słowa Bożego nie przestaje być przez to księgą, to wynika stąd jasno, że byłoby rzeczą nierozsądną polecać prywatne czytanie Pisma św. osobom, które w ogóle nie mają zwyczaju zaglądania do innych książek. Doświadczenie wykazuje, że tego rodzaju ludzie po prostu gubią się w tekście Biblii.

Zapraszamy do lektury artykułu Ks. Miroslawa S. Wróbla podejmującego znaczenie krzyża w ujeciu biblijnym i patrystycznym. Znakomita medytacja na Wielki Post!

W tradycji żydowskiej śmierć krzyżowa uważana była za przekleństwo. Podstawy tej tradycji możemy znaleźć w starotestamentalnym tekście z księgi Powtórzonego Prawa 21,22n:

"Jeśli ktoś popełni zbrodnię podlegającą karze śmierci, zostanie stracony i powiesisz go na drzewie ‑ trup nie będzie wisiał na drzewie przez noc, lecz tegoż dnia musisz go pogrzebać. Bo wiszący jest przeklęty przez Boga. Nie zanieczyścisz swej ziemi, danej ci przez Pana, Boga twego, w posiadanie."

Wydaje się, że św. Paweł gorliwy uczeń szkół rabinackich, dobrze znał argumentację żydowską w odniesieniu do krzyżowej śmierci Jezusa. Mógł słyszeć zarzuty swych rodaków – „jak możesz ty, tak dobrze obeznany z naszą tradycją, wierzyć w Jezusa, że jest Synem Bożym. Skoro umarł śmiercią krzyżową, musiał być przeklęty przez Boga. Krzyż wszak jest znakiem przekleństwa i hańby”. Apostoł Narodów czyni aluzję do takiej argumentacji w Liście do Galatów 3,13:

"Z tego przekleństwa Prawa Chrystus nas wykupił - stawszy się za nas przekleństwem, bo napisane jest: Przeklęty każdy, którego powieszono na drzewie."

Gdy stawiamy sobie pytanie: dlaczego na naszej żyznej planecie ciągle nie został rozwiązany problem głodu? Odpowiedź jest jedna. Ludzkość nie zaspokaja swojego pierwotnego i podstawowego głodu jakim jest głód Boga i Jego słowa. Jak ostrzeżenie brzmią dla nas słowa proroka Amosa: „Oto nadejdą dni – wyrocznia Pana – gdy ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów Pańskich. Wtedy błąkać się będą od morza do morza, z północy na wschód będą krążyli, by znaleźć słowo Pańskie, lecz go nie znajdą (Am 8, 11-12).

Odmawiając Modlitwę Pańską zwracamy się do Boga z prośbą „Przyjdź Królestwo Twoje!”. Przyzywamy Królestwa, które według słów Jezusa jest już obecne pośród nas (Łk 17, 21). Zostało ono przygotowane przez Stare Przymierze, ziszczone przez Chrystusa i w Chrystusie, a głoszone wszystkim narodom poprzez Kościół.

 
    
 Jak więc rozpoznać obecność Boże Królestwo, by mieć udział w rozszerzaniu jego granic? Jezus porównuje je do maleńkiego ziarnka gorczycy stającego się wielkim drzewem, czy zaczynu zakwaszającego trzy miary mąki (Mt 13, 31-33). Chce w ten sposób ukazać, że wartości Królestwa są nadprzyrodzone i wieczne, dlatego tak trudno dostrzegalne i przyjmowane, mimo, że posiadają boską moc wzrostu.

Wyobraźmy sobie słoneczne południe w Samarii. Jest skalisty krajobraz. Sucho. Jeśli są pola uprawne, to z trudem przynoszą plony. Jest studnia, którą półtora tysiąca lat temu patriarcha Jakub dał swemu synowi Józefowi. Przy tej studni usiadł Jezus, zmęczony wędrówką i skwarem słonecznym. Do tej samej studni przychodzi kobieta. Samarytanka. Przychodzi właśnie w samo południe. Nie jak inne kobiety, rano, gdy słońce nie jest jeszcze wysoko, albo o zmierzchu, gdy słońce już tak nie praży, ale w południe. Bo wstydzi się własnego życia. Wstydzi się siebie. Chce się ukryć przed innymi kobietami, by nie wzięły jej "na języki". Jej życie jest bardzo poplątane... Życie małżeńskie, rodzinne... Dużo w nim nieporządku. Jest bardzo nieszczęśliwą kobietą. Nie ułożyło się jej w małżeństwie. Miała pięciu mężczyzn, ale żaden z nich nie był jej mężem. Jest odrzucona przez Żydów - jako Samarytanka - i przez własne otoczenie - jako grzesznica. I co się dzieje?