Miniony i bieżący tydzień bogaty był w wydarzenia. Ich znaczenia nie jesteśmy jeszcze w stanie w pełni zrozumieć. Powoli będziemy wnikać w nie i odkrywać tajemnicze zamysły Boga. 13 marca Duch Święty z wielką mocą powiał i napełnił swoją mądrością serca i umysły kardynałów zebranych na konklawe w Kaplicy Sykstyńskiej. To On stał się Autorem niezwykłych wydarzeń, które zadecydują o nowym obliczu Kościoła Powszechnego.

Są w życiu pojedynczego człowieka chwile, kiedy wypełnia nas ‘radość wielka’ (gaudium magnum). Chwile wielkiej radości pojawiają się też w historii narodów, wspólnot, Kościoła. Kardynał protodiakon Jean-Louis Tauran ogłaszając z loggi Bazyliki Św. Piotra radosną wiadomość o wybraniu przez konklawe argentyńskiego kardynała Jorge Bergoglio Pasterzem Kościoła Chrystusowego, był wyraźnie poruszony, wyglądał jakby miał zawroty głowy. Myślę, że podobnie wyglądali Apostołowie w wieczerniku w dniu Zesłania Ducha Świętego. Eksplozja radości po ukazaniu się białego dymu nad Kaplicą Sykstyńską, a godzinę później po oznajmieniu przez kardynała protodiakon formuły: ‘mamy Papieża’ (habemus Papam), nastąpiła po raz trzeci, gdy francuski kardynał oznajmił, że nowy Papież zapożyczył swoje imię od św. Franciszka z Asyżu (qui sibi nomen imposuit Franciscum). Od tego dnia arcybiskup Buenos Aires kard. Jorge Bergoglio, zadziwiając wszystkich przyjętym imieniem, stał się Biskupem Wiecznego Miasta Rzymu i Ojcem całego chrześcijańskiego świata.

W tym roku, w 24. dniu Wielkiego Postu obchodzimy Święto Kobiet. I w tym dniu, wspominając wszystkie kobiety mojego życia, kontempluję tą Jedną, w której Bóg zamknął w pełni istotę kobiecości według swojego stwórczego zamysłu. Z Maryją najbardziej kojarzą mi się dwa słowa: MAGNIFICAT oraz IMMACULATA.  Gdy Maryja, stojąc przed Elżbietą uwielbiała Boga, nie zdawała sobie wówczas sprawy, że hymn ‘Magnificat’ rozsławi jej piękno, wybranie, wielkość i pokorę i że poprzez wieki dźwięk tej modlitwy będzie pozwalał zanurzyć się w misterium macierzyństwa Maryi i wcielenia Syna Bożego. Tej tajemnicy nie da się wyrazić inaczej jak poprzez kontemplację.

Dzisiaj po raz pierwszy pojawiło się słońce. W całej Polsce temperatury są dodatnie. Szarości dni rozjaśniły się błękitem nieba i dobrymi, radosnymi myślami w sercu. Odejście Benedykta XVI z urzędu Wikariusza Chrystusowego było wypełnione nostalgią, ale także radością. Pierwszy dzień „sede vacante”… bez papieża… Dziwne wydawało się pominięcie podczas Mszy św. imienia już byłego Ojca Świętego. Nadzieja, że Duch Święty przeniknie serca, umysły i pragnienia kardynałów elektorów na konklawe wzbudziła ufność a nawet przekonanie, że w trudnym dla Kościoła czasie, jego los spoczywa w rękach Boga.

Rozmaite są ludzkie głody i potrzeby. I te biologiczne, materialne, ale może przede wszystkim głody duchowe, głód Boga, miłości, bliskości, słowa, ciepła, ciszy. Mnie ostatnio brakuje słońca, światła. Bo dni są szare, chłodne, mokre. Przypominają mi bardzo wilgotną, wręcz płaczącą łąkę Maryi Panny nad Osobłogą w Mochowie i moje tęsknoty za wiosennymi świtami otulonymi mgłą. Ale cóż? Tęsknoty niechaj pozostaną jedynie wspomnieniem przeszłości.

Bieżący czas coraz bardziej przyspiesza i przynosi ważne wydarzenia. Ponad wielością różnych spraw decyzja o abdykacji Ojca Świętego Benedykta XVI, Wikariusza Chrystusowego przysłania wszystkie inne sprawy o różnej hierarchii ważności i kolorycie. Historia ma, bowiem swój koloryt, nasycona jest emocjami, nadziejami i niepokojem. Skoro jesteśmy uczestnikami i w jakimś stopniu i sensie jej współtwórcami, to nie możemy obojętnie przechodzić obok wszystkiego, co dzieje się na naszych oczach, co jest częścią naszego życia.  Musimy jakoś waloryzować z fascynacją bądź przerażeniem poszczególne akty ludzkiej historii.

Otrzymałem maila od Siostry Marii z dwumiesięcznika „Miłujcie się” z namiarami na You Tube – na konferencje ks. bpa Edwarda Dajczaka, wygłoszone w Łodzi do kapłanów (Bp. Edward Dajczak w Łodzi /1/, /2/, /3/). Przed 15 laty miałem możność poznać ks. Biskupa na Skałce w Krakowie, więc nie miałem wątpliwości, że to jego łódzkie wystąpienie musi być nie tylko interesujące, lecz również ważne. Przeczytałem je jednym tchem. Dotyczy nowej ewangelizacji i mentalnych barier jakie istnieją między ‘nowym pokoleniem’ młodych ludzi oraz duszpasterzami.

Dysonans pokoleniowy językowo-mentalny sprawia, że katecheza przestała być głoszona zrozumiale dla współczesnego pokolenia młodych, które ukształtowane zostało na nowej mentalności elektronicznej. Mówienie o Jezusie i o wierze językiem sprzed co najmniej kilku dekad jest niezrozumiałe, nie dociera do młodych, a powiększa jedynie chaos informacyjny i zagubienie na drodze poszukiwania wartości, prawdy, przede wszystkim relacji osobowych człowieka z Bogiem, opartych na autentycznej, żywej miłości.

W trzeciej dekadzie stycznia całą Polskę ogarnęła fala mrozów i opady śniegu. W Wieruszowie Prosna zamarzła, przyklasztorny park okryty został białym przemarzniętym puchem. Brakuje tylko słońca, aby śnieżny pejzaż rozświetlił się i  przyniósł poprawę nastroju.

Kilka dni temu telefoniczna rozmowa z Kasią... Łamiący się głos: „Ojcze, mam złe wyniki”. Wysłuchałem do końca i pobłogosławiłem Kasię. Następnego dnia głos Kasi był jak zwykle spokojny i radosny: „Dziękuję Bogu za te lata, o które wydłużył moje życie, za kochane dzieci i wspaniałego męża, za tylu dobrych ludzi, których postawił na mej drodze i którzy modlą się za mną. Oddaję moje życie i moich najbliższych w ręce miłosiernego Boga, niech się dzieje Jego wola”.